Şubat'ta Datça

Benim Datça ile tanışmama vesile olan olay, 1991 yılında babamın geçici görevle İş Bankası Datça Şubesi’ne gönderilmesine dayanır. Bankacılık mesleği için alışık olunmayan bu ayrılık hali ailemiz için önce üzüntüyle karşılandı. Virajlı ve bozuk olan yollarıyla nam salmış Datça’dan, on beş günde bir haftasonu için ailesini görmeye otobüsle İzmir’e gelen babamın fedakarlığı takdire değerdi hakikaten. Ne kadarı doğru bilmiyorum çünkü o yolları otobüsle hiç deneyimlemedim ama o zamanlar yolların ne derece kötü olduğunu anlatmak için, otobüslerin virajı alırken bir tekerleğinin boşlukta döndüğünü söylerlerdi. Ben de babamın gelişini beklediğimiz her defasında sağ salim gelsin diye bildiğim tüm duaları kaç kez okurdum kim bilir.

O sene yaz tatili gelene kadar büyük bir merakla dinledik Datça’yı babamdan her gelişinde. Görmeden sevip hayran kalmıştık. Yaz geldiğinde de, zaten gezmeye meraklı ailem için güzel bir fırsattı bu. Tam olarak kaç gün kaldık hatırlamıyorum ama hayatımın en uzun yaz tatiliydi. Bizimkiler tatil yapmayı önemserdi. Beş gün olur, bir hafta olur imkanlar neye elverirse o yıl için o zamanı kendilerine ve bize armağan ederlerdi şükür ki. Tek maaşlı iki çocuklu bir aile için her sene tatil yapmak şartları hayli zorlamaktı aslında. Datça’da geçirdiğimiz o yaz babamdan ayrı kalmamak bahanesiyle en uzun tatilimiz olarak tarih sayfalarında yerini aldı böylelikle.

Babamın kaldığı otele yerleşmiştik biz de. Hafta içi o şubeye işe gider, annem kardeşim ve ben de yürüme mesafesindeki Taşlık Plajı’na. Haftasonları da Datça’nın o engin maviliğine teslim olmuş büklerini keşfe. Şimdi düşünüyorum da instagramlar, bloggerlar yokken, bir tıkla ulaştığımız “nerede ne yenir, ne içilir?” i anlatan gezgin hesaplarından çok önce Knidos’la, Palamutbükü ve diğer koylar ile tanıştıysam kulaktan kulağa gazetesi işlevini görüyormuş aslında. Ve bizimkiler de iyi araştırmacıymış.

Her güzel şey gibi bizim de tatilimizin sonu gelmiş, eve dönme ve babamdan ayrılma zamanı gelmişti. Okullar açıldı, babam gene on beş günde bir o uzun virajlı yolları haftasonunu bizle geçirmek üzere geldi, gitti. Nihayet bir yıl kadar sonra babam tekrar İzmir’e gelmiş, onun yerine başka personel geçici görevle gönderilmişti. Fakat bizi ailecek büyüleyen Datça’ya ertesi yıl bu sefer babamın yıllık izninde gittik ve sonraki yıllar dönem dönem uğramaya çalıştık bu efsunlu şehre.

Sonra yıllar hızla aktı. Bir gün ebediyete uğurlamak gerekti hayatımdaki en çok sevdiğim adamı. Uzun bir süre yolumuz düşmedi Datça’ya. Duyuyorduk, artık yollar o kadar kötü değildi. Hüzün sarıyordu üçümüzü de. Susuyorduk. Gözümüzün önünden geçiyordu o tatlı anılar. Çocukluğun güzel anıları kadar kıymetli az şey var bu hayatta. Yıllar geçtikçe anlıyor, biliyorum. Şükrediyorum...

Çok sonra, hayatımda en çok sevdiğim ikinci adamla bir kez daha gidiyoruz Datça’ya. Yine yazın yıllık iznimizde. Birbirlerini tanıma şansı olmayacak olan en sevdiğim bu iki erkeği Datça’da buluşturduğumu düşünüyorum nedense. Görüyorum ki; Datça’nın yolları değildi bir tek değişen. Büyümüştü bir kere, koca şehir olmuştu. Engin maviliği, begonvilleri, tertemiz havası aynı güzellikte insanı kendine hayran bırakmaya devam ediyordu ama. Ünlü coğrafyacı Strabon "Tanrı sevdiği kullarını uzun ömürlü olmasını isterse Datça Yarımadası'na bırakırmış" demesi boşa değil diye düşünmeden edemiyordu insan. 

Ve bu yıl ilk kez farklı bir mevsimde görmeye niyet ediyoruz Datça'yı. Bu yıl ikincisi düzenlenecek olan Badem Çiçeği Festivali için 8-10 Şubat tarihleri arasında Datça'da olmayı planlıyoruz eşimle. Ve tesadüf bu ya geçen hafta İstanbul'dan eve dönerken uçaktaki dergide "Bir Nefes Datça" yazısı (Yazı; Aygün Bağ) ile karşılaşınca, bir kaç gün sonrası için planladığımız tatilin çok yerinde olduğuna olan inancım artıyor. Böyle aklımdan geçirdiğim şeylerin somut olarak karşıma çıkmasına eskisi kadar çok şaşırmıyorum, zira sık sık yaşıyorum. Ama her defasında heyecanlanıp büyülü bir atmosfer buluyorum kendimce. Eve gelir gelmez Cuma ve Cumartesi için hazır bir planımız fakat konaklama için ayırtmış olduğumuz bir yer olmadığını fark edip hızlı bir araştırma sonrası aradığımız bir çok otelden dolu oldukları cevabını alsak da pes etmiyor sonunda bir yer ayarlıyoruz.

Görsel, Onur Air'in Şubat 2019 sayısından

Datça'ya varmadan neredeyse her yıl gittiğimiz büyülü cennet Akyaka'da kahve molası verip yola öyle devam ediyoruz. Öğleyin saat 13.00 gibi varmış oluyoruz Datça'ya. Öğle yemeğimizi yedikten sonra ilk önce festival alanını gezelim diyoruz. Alana girer girmez sevgili Fulsen Türker'le karşılaşmam bu gezinin bonusu oluyor. "Aşk Olsun"u okuduktan sonra kendisini instagramdan takip edip bir süredir Datça'da yaşadığını bildiğimden "Umarım karşılaşır bir selamlaşırım" demiştim ve öyle de oldu.

Azmak Nehri, Akyaka

Festivalin adının hakkını veren, Datça sınırlarına girer girmez misafirlerini karşılayan bembeyaz açmış badem çiçekleri gerçekten bir nefes oldu bize. Daha öncesinde koylarında bolca vakit geçirdiğim bu şehrin bu kez köylerini dolaştık daha çok biz.

Hızırşah Köyü ve Hızırşah Kilisesi, Kızlan Köyü ve Tarihi Yel Değirmenleri, Yaka Köyü ve Uluslararası Knidos Kültür ve Sanat Akademisi (UKKSA), Sındı Köyü ve daha pek çok köy daha önce görmeyip bu sefer gördüklerimden. Datça'da köyler hayat dolu. Daha önce çok köyde şahit olduğumuz terk edilmiş hissi yaratmıyor.

Hızırşah Köyü, Datça

Kızlan Köyü, Datça

Palamutbükü ve Knidos' u da bu mevsim ilk kez görmek güzeldi. Palamutbükü'nde de bir festival alanı mevcuttu ve bolca etkinlik vardı bu arada. Biz teyzelerden elde açma börek ile keçiboynuzu unlu kurabiye alıp bir kahve keyfi de burada yaptık.

Eski Datça

Konaklamayı Eski Datça'da yapmayı çok istiyordum ve öyle de oldu. Eski Datça Can Yücel'le anılıyor bilmeyen yok. O sokaklarda dolaşmak ve Can Yücel'in sağlığında gidip yerel halkla sohbet etmeyi sevdiği köşedeki Orhan'ın Kahvesi'nde kahve içmemek olmazdı tabi ki. Onun şiirleri ile süslü duvarlar. Ve hatta yarım kalan şarabı bile saklanmış. Gezip görmeye gelenler kadar yerel halkla da karşılaşmak mümkün burada.

Eski Datça

"Nerede yenilir/içilir/konaklanır" konularını çok iyi yapan bloggerlar bolca mevcut. Bu nedenle ben uğrak noktalarımızı çok ayrıntılı yazmıyorum. Ama gün gün istagram hesabımda biraz daha ayrıntılı paylaşmaya çalışmıştım, o da kendime bilgi olsun diye. İlgilenen olursa hazır yeri gelmişken instagram linkim de şöyle arkadaşlar :)

https://www.instagram.com/peacelilyozge/?hl=tr

Aylar sonra gelen ilham perisi vesilesiyle şiddetli bir yazma isteği ile yazdım bu yazıyı. Datça'nın bendeki yeri -babamdan ötürü- çokça büyük belki. Çocukluk anılarımda güzel yer bulmasa bunca sever miydim bu şehri asla bilemeyeceğim...

Ama Şubat ayında bir nefes oldu bize Datça yine.

Nicelerine...

Not: Sizin için önem taşıyan şehirler var mı, varsa nereleri, neden? Yazmak isterseniz beklerim.

Sevgiler çokça...

Yeni Yıl Niyetleri

Her yılın son ayını yeniyıl hedefleri ile kapatırım. Pek çoğumuz da öyledir sanırım. Daha sağlıklı beslenme alışkanlıkları edinme, daha çok faklı şehirler görme, daha çok okuma, izleme, arkadaşlarımıza daha çok vakit ayırma, bir kursa başlama ve daha aklıma gelmeyen çokça başlangıç için 1 Ocak gününü seçme noktasında sağlam bir fikir birliği var zannediyorum. Ben bu yıl yeni hedefler belirlemeden önce yeni yılda “neleri bırakabilirim” üzerinde çalışmak istiyorum. Çünkü zaten hayat biz plan yaparken başımıza gelenler ise 2019 benden önce birşeyler düşünmüştür diye tahmin ediyorum. Öyleyse yeni takvim yılına taşımamaya niyet ettiklerimi şuraya bırakıyorum.
Kaygılarımı, korkularımı, sırtımda bana yük olan tüm duygularımı bırakıyorum.
İncinmelerime sebep olanları affediyorum.
kırdıklarım olduysa kendimi de affediyorum.
Hayal kırıklığı yaratan beklentilerimi bırakıyorum.
İşe yaramayan ama kalıplaşmış tüm fikirlerimi, inançlarımı bırakıyorum.
Akışa direnç gösteren inatçı yanlarımı bırakıyorum.
Sevgiyle...

Peki sizin 2019’ a taşımak istemeyip bırakmaya niyet ettikleriniz neler???

Her Gün Biraz Daha Yakın

Sırada bekleyen onca kitaba rağmen, önceden okuduklarınızı bir daha bir daha okuyasınız geliyor mu zaman zaman? Bana çok oluyor böyle. Mesela Irvin Yalom okumak istedim şu sıra.

Benim, Yalom'la tanışmam 2004 yılına dayanır. Nietzsche Ağladığında ile başlayan serüvenim şu sıra ile devam etti.

• Aşkın Celladı ve Diğer Psikoterapi Öyküleri
• Her Gün Biraz Daha Yakın
• Divan
• Annem ve Hayatın Anlamı
• Güneşe Bakmak Ölümle Yüzleşmek
• Bugünü Yaşama Arzusu
• Günübirlik Hayatlar

Kitaplığımda iki kitabı mevcut. Divan ve Her Gün Biraz Daha Yakın. Hangisini tekrar okusam diye düşündüm epey. Her Gün Biraz Daha Yakın daha ağır bastı. 

Diğer kitaplarına kıyasla beni zorlayan bir kitap olarak anımsıyorum. Yaklaşık 13- 14 yıl geçmiş üzerinden. Şimdiki izlenimim ne olacak merak ediyorum. 

Diğerlerine bakacak olursam, hepsini çok severek okumuştum ancak  Nietzsche Ağladığında'nın yerini yadsıyamam. 

Her birimize dair insani kaygıları işlediği Aşkın Celladı ve Diğer Psikoterapi Öyküleri ise Yalom'la tanışmak için iyi bir başlangıç kitabı bana göre. 

Ölüm korkusunu işlediği ve kendi ölümlülüğümüzle yüzleştiğimizde hayatın güzelliklerini daha iyi anlamlandırışımızı anlattığı Güneşe Bakmak Ölümle Yüzleşmek ise ismi gibi karamsar değildir asla. 

En son okuduğum kitabı olan Günübirlik Hayatlar da, yine anlamlı bir yaşam ile yer yer ölüm temasını işlediği ve görece daha sade ve anlaşılır bulduğum kitabıdır. İyi bir başlangıç kitabı olabilir bu da. 

Son olarak, şu an okuduğum Her Gün Biraz Daha Yakın için şunu paylaşmak istiyorum.

Arka Kapak Yazısı (Tanıtım Bülteninden)

 Ginny Elkin psikiyatri dünyasının “şizoit” olarak tanımlayacağı, sorunları olan genç ve yetenekli bir yazardır. Farklı terapi türlerini deneyip ilerleme kaydedemeyen Ginny sonunda Dr. Irvin Yalom’la bire bir terapi seanslarına başlar. Terapinin bir parçası olarak da her bir seansın ardından ikisi de ayrı ayrı raporlar hazırlayıp, üzerinden altı ay geçmeden bu raporları okumayacakları konusunda anlaşırlar. Her Gün Biraz Daha Yakın, Ginny Elkin ve Irvin Yalom’un seanslar üzerine hazırladıkları bu raporlardan, terapötik ilişkileriyle ilgili kaydettikleri duygu ve düşüncelerden oluşmaktadır.

Bakalım daha önceki kadar zorlayacak mı beni?

Bir de, sizlerin en sevdiği Yalom kitabı hangisi? 

Ve bir sorum da şu: Okuduklarınız içinde  bir zaman sonra ilk kez okurmuş gibi heyecanla ve merakla okuduklarınız oldu mu benim gibi? Hangi kitaplardı bunlar? 

Sevgiyle ve kitapla kalınız :)

Büyüleyici Bağırsak

Son yıllarda hangi taşı kaldırsak karşımıza “sağlıklı beslenme” konusu çıkıyor. Evet artık her birimiz şekerin bir zehir olduğunu öğrendik. Belki yumurtadan ve kırmızı etten de eskisi kadar korkmuyoruz (Canan Karatay hocamız var olsun) ama yumurtamızı yumurtlayan tavuk serbest gezen mi, stresli mi, antibiyotikli mi diye alıyor bir merak. E ama “her canlının yumurtası ve sütü kendi yavrusu içindir” argümanıyla ufkumuzu açan veganlar var bir de (ki; aslında çoğu savunmalarını çok mantıklı bulup bir türlü uygulamaya geçiremediğim bir hareketin savunucularıdır). Üç ana- üç ara öğüncülere inat iki öğüncüler var, onu ne yapacağız? Kafalarımız iyice karışmışken pudinglerimize chia tohumu, salatalarımıza da bir tutam keten tohumu ile devam ediyoruz. Avokada, kinoa, yulaf, Hindistan cevizi yağı tarih boyunca görmediği ilgiyi görüyor. Yoğurdumuzu mayalıyoruz, e kefirin başı kel mi? Hatta daha da marifetlilerimiz sirkesini de yapıyor artık evde, malum markette satılanlarda koruyucu var. Fermantasyon da çok mühim tabi. Turşumuzu kuruyoruz, özellikle lahana turşusu olmalı. Bütün bunlar yetmezmiş gibi bir de bakteriler çıkıyor başımıza. Prebiyotik, probiyotik, psikopiyotik, antibiyotik... Hooop bakteri demişken konu illa ki bağırsağa temas ediyor.

     

Öğreniyoruz ki bağırsaklarımız ikinci beynimiz. "O da ne demek acaba" diye merak edenlerin, kısa bir araştırma ile kitaplıkları süsleyen ilgili eserler dikkatlerinden kaçmamıştır illa ki. Konu benim de ilgimi cezbedince yukarıdaki kitaplar çıktı karşıma. Büyüleyici Bağırsak'da karar kılıp kitabı edindim. Büyük bir merakla başladım, bitirdim. Taze taze de yazmak istedim.

1990 doğumlu olan yazar, bacağında açılan bir yaranın nedenini doktorların bulamayışı ile, hastalıktan bir hafta önce kullandığı antibiyotikle bağlantılı olduğunu tespit edip tıp okumaya karar veriyor. Beyin ve bağırsak arasındaki bağlantıdan etkilenmesi sebebiyle bu konuya ayrı bir önem veriyor. Araştırmalarını detaylı olarak bizlerle de paylaşıyor.

Kitap beni ortaokul ve lisedeki biyoloji derslerime götürdü. İlk bölüm yemek borusundan bağırsağa kadar organlarımızın yapısını, ikinci bölüm sindirim hadisesini ve bağırsak-beyin ilişkisini anlatıyor. Yapılan bir çok deney ve araştırmalarla desteklenen örnekler mevcut. Stres ve depresyon arasındaki bağlantı da var tahmin ettiğiniz üzere. Son bölüm ise bakterilerin dünyasına ayrılmış. Yazar eğlenceli ve kolay anlaşılır bir dil kullandığından kitapta bolca bulunan tıbbi terimler çok yadırganmıyor. Ablasının eğlenceli illüstrasyonları da hoş bir tat katmış. Sürükleyici bir kitap olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Ancak ben, beyin ile olan bağlantısına daha geniş yer verdiği beklentisine girmişim. O sebeple eleyip de almadığım yukarıda adı geçen diğer kitaplarda da gözüm var açıkçası:)

Kitaptan şaşırtıcı bir kesit ile yazıma son vermek isterim yüksek müsaadenizle:

"Bir ülkedeki hijyen standartları ne kadar yüksek olursa, alerjiler ve bağışıklık sistemiyle bağlantılı hastalıklar da o kadar yoğun olur... 30 yıl öncesinde her on insandan birinin bir şeye karşı alerjik olduğu gözlenmiştr. Bugun ise her üç insandan biri alerjiktir. (...)”

Daha fazlası için kitabı okumanızı öneririm.

Sevgiler... 

Mucize Sensin

Kendisini instagramdan takip ettiğim özellikle yeni ay ritüelleri ile ilgimi çekmiş olan sevgili Gülay Şahin 'in kitabını henüz bitirdim. Malumunuz, bloğuma dönüş yaptım ya kitap üzerine sıcağı sıcağına yazayım istedim.

Öncelikle bu tarz dönüşüm kitaplarına olan yaklaşımınızın kitabı sevip sevmeyeceğiniz noktasında belirleyici olduğu kanısındayım. Çünkü pek çoklarınız gibi benim de bu konuya yaklaşımım şaibeli idi esasen :) Yanılmıyorsam 10-12 yıl kadar önce okuduğum The Secret/Sır adlı kitap ile ufak ufak ilgim uyandı. O kitabı o zamanlar çalıştığım bankadaki yetkilim hediye etmişti. Yoksa ben özellikle para verip almazdım o zamanki kafamla:) Şimdi konumuz Sır değil evet ben de biliyorum ama bağlayacağım, bekleyiniz. Okuyanlarınızın da bildiği gibi ağırlıklı olarak “çekim yasası” nı anlatan Sır kitabındaki şu cümleyi dün gibi hatırlarım: “Siz inanmasanız da çekim yasası çalışıyor!” İşte bu cümle beynime dınk diye inmişti o an. “O zaman denemekten ne kaybedeceksin ki?” diye sordum kendime. Ve o gün bugündür ara ara bu tarz kitaplara yönelmiş buluyorum kendimi. İyi de geliyor, evet. He hala anlattıkları o dönüşüm gerçekleşti mi bilmiyorum ama gerçekleşmediğini de bilmiyorum.

“Mucize Sensin”e gelecek olursam, ilk olarak bakış açımı değiştirmek noktasında etkili olduğunu söylemeliyim.Zaten artık biliyoruz ki her şey bizim bakış açımızla anlamlı/anlamsız, kötü/iyi, olumlu/olumsuz... Dediğim gibi ara ara bu tarz okumalar bana iyi geliyor. Ama neden hatırlama ihtiyacına düşüyorum. Demek ki bir yerlerde hala bir eksiğim var. Ya da yaşadığım zorluklara tahammül düzeyim bazen eksilere inebiliyor. Mucize Sensin'i de böyle bir zamanda aldım. Motivasyonsuzluk ve isteksizlik halim başlamış ve nereye gideceğini kestiremediğim bir haldeyken. O sınır çok hassastır biliyorum. Anında müdahele ister. Yoksa alır başını gider, bir bakmışız diplerdeyiz. 

Kitabın bir ayrıntısı da, bu alanda yayınlanan kitapların hepsinde olmayan, nefes çalışmalarına yer vermiş olması. Henüz uygulamaya vakit ayıramadıklarım olsa da denediklerim oldu elbette. Nefes çalışmalarıyla bir süredir hayatımda olan "yoga" sayesinde tanıştım. Günlük pratiğimde daha fazla yer vermeye de kararlıyım. 

Son olarak kitapla paralel olan bendeki atılımları, ilerde de hatırlamak adına, şuraya bırakmak istiyorum:

• Yukarıda da yazdığım üzere bakış açım daha olumlu bir hal aldı. Buna gayret ediyordum zaten ama unuttuğum bir sırada yeniden hatırlamam gerekiyordu sanırım.
• İki yıldır yazmaya üşendiğim bloğuma tekrar yazmaya başladım.
• Ekim ayından sonra ara vermiş olduğum yogaya tekrar başlıyorum. 

Belki bir süre sonra farkedeceğim başka minik ayrıntı da olacaktır. Hatta eminim, olacak.

"Mucize Sensin" iyi geldi bana... Okuyan/okuyacak herkese de iyi gelsin.

İki Film

Selam...

Yine uzun bir ara vermişim yazmaya. Vermişsem vermişim canım o kısmı sorgulamak istemiyorum. 

Şimdi buradayım. Önemli olan da bu. Son zamanların en önemsenen  mevzusu da bu değil mi zaten? "Anda kalmak" hadisesi.

"İşte geldim burdayım" gingle'ının ardından konuyu hiç uzatmadan amaca doğru yol alayım. Benim yazmaktan en keyif aldığım konular kitaplar ve de filmlerdi. Hala öyle olur büyük ihtimalle. Öyleyse hemen iki film yorumu bırakıp kaçacağım. Sonrasında da kitaplar gelecek, bu defa kararlıyım. Eminim benim naçizane yorumlarım olmasa da gezegen dönmeye devam edecektir :) ama ben hep söylediğim üzere en başta kendim için yazıyorum. Hatta son yıllarda kendime en yakın hissedip en aktif olduğum sosyal medya platformu olan instagram hesabımı bile bu yüzden kullanıyorum. Kendimi kayıt altına alıyorum sanki ve nedendir seviyorum bu durumu. En azından şimdilik...

Gelelim filmlere...

İlki, Cumartesi günü izlediğim Cebimdeki Yabancı

Ferzan Özpetek filmlerinde görmeye alıştığımız ve de çok sevdiğimiz Serra Yılmaz 'ın ilk yönetmenlik girişimi olan film bir uyarlama imiş. Zaten Ferzan Özpetek'ten alışık olduğumuz Avrupai atmosfer, filmin uyarlama oluşunu da hesaba katarsak, ilk beş-on dakikada kendini ziyadesiyle hissettiriyor. Bundan rahatsız mıyız? Yoo :)

Çünkü oyunculuklar öylesine doğal ve rol seçimleri o kadar cuk olmuş ki hiç bir şey göze batmıyor. Tek tek her bir oyucuyu çok beğendim. Hatta oyunculuğunu pek de beğenmediğim ve burun kıvırdığım Belçim Bilgin'i bile ilk kez çok severek izledim. (Hayranları bana kızmasın :)) Şebnem Bozoklu'yu zaten çok beğenirdim, Bir de güzelliğinin arkasında kalmayan oyunculuğu ile  dikkat çeken Leyla Lydia Tuğutlu'yu da es geçmemek gerek. Duyguyu çok iyi vermiş. Ve son olarak Çağlar Çorumlu her rolün altından kalkabileceğini bir kez daha ispatlamış.

Oyunculukların iyi olmasından başka filmin konusu da benim çok ilgimi çekti sahiden. Her birimizin neredeyse bir organı haline geldiğini düşündüğüm cep telefonlarımız ve içindeki gizli hazine. Birbirlerini çok iyi tanıdıklarını düşünen eski dostlar, sıkı dostlar hatta. Öyleyse sadece bir akşam için, gelen tüm mesaj ve aramaları birbirlerinden gizlemeyecekler. Çünkü kimsenin gizlisi saklısı yok. neticede... Başta her şey bir oyun gibi görünse de, tahmin edildiği üzere akşam pek de keyifli devam etmeyecektir...

Özellikle bol diyalog içeren filmlerden hoşlananlar, izleyiniz... Bir de filme çok aç girmeyiniz, nefis bir sofra var. İnanın hala gözümün önünde o sofra :)

Bir de bu ayın başında izlediğim ve gerçekten de hayal kırıklığı olan Arif v 216 'dan da söz etmek istiyorum.

Filme gitmeden duyduğum pek çok kötü yoruma kulaklarımı tıkayarak, Cem Yılmaz sevgime yenik düştüm diyebilirim. Şimdi izleyeli iki haftadan da fazla bir zaman olunca uzun uzun yazacak kadar hislerim yoğun değil ama bir iki nokta üzerinde duracağım. Neredeyse tüm filmlerini izlemiş bir seveni olarak Cem Yılmaz'ın en çok hayal gücüne hayran kaldığımı söylerim. Ve kendini tekrarlamamasına. Gora serisini saymazsak, her filmde bambaşka bir Cem Yılmaz izliyor olmak ve hayal gücünün sınırsızlığı beni çok etkilemiştir. Arif v 216 'da da yine 1960'lar ile 1990'ların sevilen isimlerini senaryoda görmek güzeldi. Ancak ne yazık ki senaryoda başka güzel bulduğum ayrıntı yok gibi. Eski şarkıları çok çok severim. Bu sebepten filmin şarkılı anlarında çok eğlendim. Hele ki Ajda Pekkan'ı canlandıran Ferah Zeynep Abdullah' a doyamadım. Bunun dışında filmde yer alan yeni yan karakterleri çok itici bulmamdan tutun da konunun sadece bir robotun aşık olması üzerinden sürdürülmeye çalışılması ve ve ve en sıkıcı taraf da ikinci yarının bitmek bilmemesi gerçekten çekilmezdi... Bir de nedendir sinemayı hamam kadar ısıtırlar! İnanın fenalık geçirdik. Burada yeri gelmişken demeliyim ki; filmde de oyunda da gereksiz uzatmalara zerre tahammülüm yok sayın seyirciler. Bu sebepten çok sevsem de Hint filmlerini izlemeden hep bir korkarım mesela. Çünkü şimdiye kadar uzun olmayan bir Hint sinemasına denk gelmedim. Yani demem o ki "süre" önemle üzerinde durulması gereken bir olay. Gereğinden fazla sündürülen senaryo seyirciye eziyet olmaktan öteye geçmiyor. Tadında bırakınız sayın senarist/yönetmen/yapımcı. 

Böyleyken böyle sevgili günlük. Aslında geçtiğimiz ay içinde izlediğim filmlere de kısa kısa değinmek isterdim fakat bir çoğu vizyondan kalktı bile, o yüzden sadece kendim için şu notları alacağım müsaadenizle.

Aile Arasında: Muhteşem, hatta hala vizyonda iken bi daha izleyesim var o derece sevdim:) Hayatımda bu kadar güldüğüm başka bir film hatırlamıyorum. Kaliteli mizah anlayışı!

Loving Vincent: Çok iyi. Duygulandım izlerken. Kafa karışıklığı ile çıktım.

Daha: Etkileyici! Uzun süre etkisinden çıkamadım.

Filmlerle kalalım, şimdilik kaçtım :)

Geç Kalan Post

Bloğuma sadakat konusunda başarısız olduğum doğrudur :( 

Ama ara ara yazma hamlelerinden kendimi alamadığım da doğrudur.

O zaman kasmadan, sadakat yeminleri etmeden ve -daha önce de söylediğim üzere-ileride dönüp hatırlamak niyetiyle, yani en başta kendim için canım her istediğinde yazmak için burdayım.

Neleri atlamışım? Mesela 2015'i hangi kitaplarla kapattım? Kaldığım yerden devam edersem:

Bir Terapistin Arka Bahçesi - Alper Hasanoğlu

Bir psikoterapist olan yazarın kişisel ve mesleki deneyimlerini paylaştığı kitap; film ve kitap seçimini her zaman dikkate aldığım sevgili ezgiciğin kütüphanesinden ödünç alınmış ve de çok çok beğenilmiştir.

Kitapları cümlelerin altlarını çizerek okuyan biri olarak bu kitap için diyebilirim ki, altı çizili kalmayan cümle sayısı çizdiklerimden daha az olmuştur. Genel olarak yazar hayatın anlamı, birliktelikler, ikili ilişkiler, ötekini anlama konularını ele almışsa da bana göre kitap bir kişisel yüzleşme/kendini tanıma el kitabıdır.

Sırça Fanus - Sylvia Plath

"Okunacaklar Listem"de yıllardır okunmayı bekleyen bu eser nihayet kenarına tik atılmaya nail oldu. 

Arka kapaktan aktarıyorum:

"20. YY. edebiyatının edebiyatının efsane yazarlarından S. Plath'in tek romanı. Büyük ölçüde özyaşamöyküsel bir yapıt. Şiirleri ve öykülerinde de ölüm ve kendini yok etme temalarını işlemiş olan Plath, bu romanın yayınlanmasından bir ay sonra, 31 yaşında, yaşamına kendisi son vermiştir."

Benim esere ilişkin notum da şudur: müthiş bir dil, sürükleyici bir kurgu... Okuyunuz, okutunuz...

• İnsan Olmak - Engin Geçtan

Yaklaşık on yıl önce mezuniyet sonrası katıldığım sertifika programlarından birinde bir eğitimcinin önerisidir işbu eser. Cv imi dolu göstermekten başka hayatıma çok da bir katkısı olmayan o kursun bu eseri duymama vesile olduğu doğrudur. 

Kitabı geçen yılki İstanbul Sahaf Festivali' nden ikinci el olarak edinmiş ve nihayet eseri hafızama yazışımdan yaklaşık on yıl sonra da okuma zaferine ulaşmıştım. 

Gerçekten hiç tereddütsüz diyebilirim ki, bu kitabı okumak kendinize yapacağınız en büyük iyilik olacaktır. 

Çok kalın olmayan hatta ince bile diyebileceğimiz eser sayfa sayısının kat kat fazlası derinliktedir. 

Bir defa okumak da yetmeyecek tekrar tekrar göz atma ihtiyacı duyulacaktır. Kütüphanemizde yer alması çok iyi olacaktır yani :) 

Gerçek Özgürlük - Doğan Cüceloğlu

• 
• 
  
• Daha önce de severek okuduğum eserleri olmuştu. Son kitabınınsa ismi çok çekmişti beni ve "alınacaklar listem" deki yerini almışken, evren bu büyük isteğimi duymuş olmalı ki kitap hediye olarak gelmişti. Okumakta olduğum kitap (İnsan Olmak) biter bitmez sıra ondaydı elbette. Doğan Cüceloğlu'nun alışkın olduğumuz kolay ve sürükleyen üslubu hem öğretiyor, hem eğitiyor, hem de sorgulatıyordu. Yazın plajda güneşlenirken dahi okunacak kadar akıcı (ki benim de yaz tatilimde valizimde geldi) ama bir o kadar da dolu dolu. Kitabın tanıtımında yazanlarla bitirecek olursam:
• 
  

• Üniversite öğrencisi Timur ile profesörlükten emekli Yakup Bey tanışırlar. Yakup Bey, Timur'un gözlerinde duygu, düşünce ve davranışlarıyla yaşamı özgürce kucaklayamayan, özüne ulaşamamış bir gencin iç yalnızlığını ve burukluğunu görür. Aylar sürecek bu sohbet Timur için kültür robotluğundan "şahsiyet" olmaya götüren bir özgürlük yolculuğuna dönüşür.

  
  

  Günübirlik Hayatlar - Irvin D.Yalom

  
• Bir son çıkan daha dikkatimi çekmiş ve yine yine sevgili ezgi imdadıma yetişmiş benden önce kitabı edinmiş sonrasında da benimle paylaşmıştı. Okuduğum her eserinde bir kez daha hayran kaldığım yazar, ünlü psikiyatr Irvin D. Yalom, son eserinde gerçek psikoterapi seanslarından derlediği öykülerinde "anlamlı bir yaşam" ve özellikle "ölüm" konusunu yazıyor. Beni yine çok etkiledi, keyif alarak okudum. 
• Schopenhauer Tedavisi Bugünü Yaşama Arzusu - Irvin D. Yalom 
• 
  
  
• Yalom'un doyumsuz tadı damağıma bulaşmışken yine bir öneri ile geliyor canım ezgim "Aaa Yalom'u seviyorsan bunu nasıl okumazsın şimdiye kadar?" diyerek uzatıyor "Bugünü Yaşama Arzusu" nu. Haklı da çıkıyor. Kalın oluşu sebebiyle biraz uzun sürüyor bitirmem ama ben halimden gayet memnun sonsuza kadar bitmese okurum diyecek kadar hevesle okuyorum bu eserini. Beni en çok etkileyen eseri diyebilirim. Dünyanın ilk gerçek grup terapisi romanı olan kitapta yine "ölüm" kavramı ön planda. Bundan başka ilişkiler, arayışlar, beklentiler, korkular... Ama romanı daha da özgün kılan, Schopenhauer'in hayatının/fikirlerinin/felsefesinin romana ustalıkla serpiştirilmiş olması. En az psikolojik eserler kadar felsefik türler de büyük keyif verir bana. Bu durumda romandan aldığım keyif duble oldu sevgili kitapsever dostlar. En son bitirdiğim olması sebebiyle hafızamda en taze oluşundan mı bilmiyorum  ama diyebilirim ki bu roman bir şaheser.
•  2015'i bu okuma halleri ile kapattığımı bildirir, 2016'da çok çok daha fazlasını okuma hayalleri kurduğumu söyleyerek burada yazıma son veririm.
• Sevgiler...
• 
  

• 
  

• • • • • 
          
      • • 
          
      • • 
          
      • • 
          
      • • 
          
      • • 
          
      • • 
          
      • • 
          
       

Ve Sinema Mevsimi Açılır

İzmir yağışlı bir haftaya teslim olmuştu. Gereğinden fazla uzun süren yaz mevsimi şehri terketme hazırlıklarındaydı. Burada yaza veda etmekte zorlananlarınızın affına sığınarak, düşen her bir derecenin beni nice mes'ud ettiğini paylaşarak sizlerden bir kuble hoşgörü istiyciim. Çokça fazla bir kitlenin mevsim döngüsünün "yaz"da takılı kalmasını arzuladığını bilmekle beraber bilenler bilir ki benim için yazın yaşam neredeyse çekilmezdir. Yani dostlar mevsim benim mevsimimdir, sizler adına üzgünüm :)

Ve biliriz ki yaz sezonu sinema için de ölü geçer. Vizyonda dikkate değer şeyler bulmak zorlaşır. Ama Ekim öyle midir ya? Bir bakarız İsveç Film Günleri, FilmFika,  ilk kez İzmir'de gerçekleşir mesela. 

İsveç'e olan sempatim sebebiyle bu film günleri optimum seviyede değerlendirilmelidir ve bu güzel yağmurlu havada daha iyi bir seçeneğim olmamalıdır.

Veee hemencecik, taze taze, bünyemde kalan etkileri devam ederken edinilen izlenimler sizlere  ve en çok da aslında -ileride dönüp bakmak üzere- kendime aktarılır sevgili sinemasever blogcanlar :) Ahanda bakın başlıyorum :)

Ego

Yön:

 Lisa James-Larsson 

Oyn:

 Martin Wallström, Mylaine Hedreul

Baş roldeki oğlumuz Sebastian Silverberg hayli yakışıklıdır, bu yetmezmiş gibi yeteneklidir de. Daha da kötüsü bunun bir de farkındadır. Dolayısıyla kendisine sunulan nimetleri elinin tersi ile itecek hali yoktur. Hayat onun için partiler, güzel kadınlar, tek gecelik ilişkiler ve ardından işbu kadınları sepetlemek demektir. Birgün başına hiç beklenmeyen bir kaza gelir ve görme yetisini yitirir. Bu süreç elbette ki tahmininden daha zordur ya da hayata olan bakışını sorgulaması, kendini tanıması için sunulan süresiz bir şanstır. Kim bilir?

Konusunu okuduğumda beni heyecanlandırsa ve filmi izlerken sürükleyici bulsam da bu kadar derin bir konunun daha iyi işlenilebilirliği noktasında durmak gerekiyor. Biraz zayıf bir kurgu denebilir sanırım. Oyunculukları iyi bulduğumu belirterek hafif bir tatlı niyetine izlenecek kıvamda olduğunu da eklerim efenim :)

Hundraaringen (The 100-Year-Old Man Who Climbed Out The Window and Dissapeared)

Yön:

 Felix Herngren

Stars:

 Robert Gustafsson, Iwar Wiklander, David Wiberg 

Allan Karlsson bir huzurevine kendini sıkışmış bulduğundan olsa gerek, tam da 100. doğum gününde huzurevinin penceresinden dışarı atlar ve beklenmedik yolculuğu başlar. Başına geleceklerden habersizdir diyeceğim ama ilerleyen dakikalarda anlarız ki Allan'ın 100 yılı oldukça heyecanlı geçmiştir. Belki de kendini bi anda içinde bulduğu bir dizi cinayet ve koca bir bavul dolusu para onun için neredeyse sıradandır. 

Bu etkileyici senaryo İsveç'te çokça satmış bir romanın uyarlaması imiş. Karakterden yana son derece kalabalık olan filmimiz de hiç biri fazla gelmiyor. Ara ara kahkahalara boğulmamız oyunculukların doğallığından. Uzun olan süresine rağmen son ana kadar izleyiciyi ayakta ve merakta bırakan filmin gerçekten uzun süredir izlediğim en keyifli film olduğunu söylemeliyim. Daha fazla ilgisini çekenlere de şu linki verebilirim: 

https://www.youtube.com/watch?v=P-k7DUQPHfQ

Sevgiler...

Yazmaya Dönmek

En son yaklaşık 6 ay önce yazdığım bloğumun affına sığınarak bugün yeniden sahalara dönme hevesiyle parmaklarımı klavyenin tuşlarına dokunurken buluyorum.

Yazmak güzeldi, Zeze'ye iyi geldiği zamanlar olmuştu geçmişte. Şimdilerde niye yazmadığını o da bilmiyordu aslında. "Küçük Üşengeç" derdi ya evdeki öfkeli adam ona, haklıydı galiba. 

Bir de sevgili ezgi cik vardı, yıllar önce de bu bloğun açılmasına vesile olan şahsiyet, "yazsana yaa, kendin için yaz" diyip gaza getirmeleri vardı arada bir. O hala aynı içtenlikle aynı samimiyetle tıkır tıkır döküyordu içini kendi blog alemine.

Not almadan yaşayamayanlar vardır, onlar iyi anlarlar şimdi diyeceklerimi. Okuduklarını/okumak istediklerini, izlediklerini/izlemek istediklerini, gezdiklerini/gezmeyi hayal ettiklerini yazmadan edemeyenler, "yapılacaklar listesi" hiç bitmek bilmeyenler... Listesiz olamayanlar :) Ahanda ben tam da buyum işte. Bu çağda hala ajanda hastalığı olan, çantasında illa ki minik bir not defteri taşıyan bi tip. Burada da bunları paylaşmak keyif veriyor. Bir nevi "kendime notlar" aslında ;)

Çok uzattım artık ayrı kaldığım bunca zaman okuduklarımdan aklımda kalanlarla başliim diyorum. 

Sıcağı sıcağına yazmayınca insan unutuyor ayrıntıları, zaten en çok da bundan güzel oluyor burada yazmak. Günler sonra da okuyunca hatırlamak ayrıntılarıyla... "Murathan Mungan" ın en sevdiğim yazarlardan olduğunu söylemiş miydim hatırlamıyorum. 3 adet hikayeden oluşan "Lal Masallar" da klasik olacak ama sahiden masal tadında. Dilinin duruluğu, kendine has üslubu ile hikayelerin içinde kaybolduğunuz hissi bırakıyor damakta. 

Damakta kalan masalsı lezzet bana yetmiyor, tatlı niyetine "Kadından Kentler"e başlıyorum hemen ardından. Bu kez 16 ayrı kentte geçen birbirinden bağımsız 16 hikayede kadınlık hallerini okuyoruz. Okuyucunun sonunu merakla beklediği soluksuz hayatlar. "Yine Murathan Mungan..." dedirtecek kadar yazara has...

Böyleyken böylee kitapsever dostlar. Burada bu posta son verir, bu defa arayı fazla uzatmamayı temenni eder, büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden öperim :)

Sevgiler...

BEN KİMİM???

Bazı şarkılar, özellikle bazı zamanlarda sanki siz yazmışsınız hissi yaratır mı? 

AZ MIYIM ÇOK MUYUM

VAR MIYIM YOK MUYUM

BEN NEYİM

MASAL MIYIM GERÇEK MİYİM

KAÇ MIYIM GÖÇ MÜYÜM

HİÇ MİYİM SUÇ MUYUM

BEN KİMİM

İBRET MİYİM CİNNET MİYİM

HİÇLİKLER İÇİNDE KANAYAN YÜREK

YOKLUKLAR İÇİNDE SAVAŞAN BEDEN

BOŞLUKLAR İÇİNDE KARIŞAN ZİHİN

GÜÇLÜKLER İÇİNDE DEĞİL MİYİM

YOKSA… YOKSA…

HER İHANETE AKIL ERDİREN

HER CEHALETE KILIF UYDURAN

HER ESARETE FİYAT BİÇTİREN 

SEN DEĞİL DE BEN MİYİM?

GEÇİMSİZİM BU GÜNLERDE

KİMSESİZİM BU YERLERDE

DEĞERSİZİM BU ELLERDE

ÇARESİZİM DOĞDUĞUM YERDE 

GÖLGESİZİM HER GÜN HER YERDE

SES MİYİM SUS MUYUM

SİS MİYİM PUS MUYUM

BEN NEYİM

DEHA MIYIM HEBA MIYIM

AK MIYIM PAK MIYIM

AL MIYIM SAT MIYIM

BEN KİMİM

YARAR MIYIM ZİYAN MIYIM

YALANLAR İÇİNDE DOĞRUYU BULAN

CAYANLAR İÇİNDE SÖZÜNDE DURAN

SATANLAR İÇİNDE AYAK DİREYEN

YANANLAR İÇİNDE DEĞİL MİYİM

HER ADALETE DUVAR ÖRDÜREN

HER CESARETE KİLİT VURDURAN

HER ASALETE BOYUN EĞDİREN

SEN DEĞİL DE BEN MİYİM

GEÇİMSİZİM BU GÜNLERDE

KİMSESİZİM BU YERLERDE

DEĞERSİZİM BU ELLERDE

ÇARESİZİM DOĞDUĞUM YERDE

GÖLGESİZİM HER GÜN HER YERDE

Söz & Müzik : Candan ERÇETİN 
Yorum : Candan ERÇETİN