20 Şubat 2012 Pazartesi

Geçmek Bilmeyen Pazartesiler...Çalışmama Hayali...Falan-Filan

Çalışan bir kadın olarak diyebilirim ki; en çok "ev"imin özlemini çekiyorum...Evet aynen öyle..."Evime hasret  gidicem bu dünyadan" diye düşünerekten  olayı o derece dramatize ediyorum ki kendime, neredeyse oturup ağlayacağım halime...Bütün gün,  gün sonunu hayal ediyorum...En büyük hedefim evime gelmek (ve tabi ki ayaklarımı uzatabilmek). Hele hele yıl gibi geçen Pazartesiler yok mu? Sanki yaşlanıyorum, her Pazartesi bir-iki yaş birden atlıyorum...





Eve gelince de suyu sıkılmış portakal gibi hissediyorum...Pili bitmiş/zaten günü de bitirmiş (bir de kışın gündüzleri kaçırmak yok mu, ellerimden mevsimler uçuyor da müdahele edemiyorum sanki) bir halde eve ulaştığımda çuval gibi atılmışım sanıyorum...Evde bekleyen bi ton iş, ama derman yok vücutta...Kafa olmuş bir kazan...En çok huzur bulman gereken yerde oflaya/puflaya iş yapmak canımı sıkıyor. Bütün gün başkalarının işi hallolsun diye kendini helak eden insan evladının "kendi " için takati kalmıyor ya ona yanıyorum işte  ben...

Nerden çıktı diyorum bu kadınların kariyer meselesi...? Hani yuvayı dişi kuş yapardı? Bütün gün dışarlarda ekmek parası kazanan dişi kuşun hali mi kalıyor kendine/eşine/evine/yavrusuna? (henüz bir çocuğum yok bu arada ama çalışan annelerle empati kuruyorum işte:) Artık bir emeklilik hayali dahi kuramayan zavallı bizler neyle motive olalım  da işten keyif alalım? 2044 yılında emekli oluyorum internetten yaptığım hesaba göre...Eşittir 64 yaş....O zamana kim öle kim kala? 









Özetle hedef EV HANIMLIĞI...En büyük hayalim...Bütün bir ömür gündüzleri kaçırarak geçmez...









Not: Bayanlar lütfen bana kızmayın...Kendimi öylesine tükenmiş hissediyorum ki; çalışma hayatından dehşet soğudum...Yaktım bütün hedeflerimi...Artık tek hayalim var...Evet, bildiniz EV HANIMLIĞI!!!

6 yorum:

  1. sevgili zeze,
    "ev özlemi"ni derinden anladığımı düşünüyorum.
    ben de benzer şekilde iş yerimde gün boyu evimi ve gidince yapacaklarımı düşünüyor, planlıyorum;)

    YanıtlaSil
  2. ezgi; beni anladığın için teşekkürler...

    YanıtlaSil
  3. Merhaba hemşerim:))
    Seni çok ama çok iyi anlıyorum ve çok zor bir kararla üç yıldır mühendislik yapmayarak "kariyer" olayına son verdim, öyle güzel anlatmışsın ki hayatı kaçırdığımız hissini (ve gerçeğini)...Her çalışan kadın bu kadar hissetmese de zaman zaman kesinlikle böyle hissediyor, emin olabilirsin. Bugünlerde bir arkadaşın yazısı üzerine ben de bu ve buna benzer bir konuyu irdeleyeyim diyordum sayfamda. Yazarsam haber veririm:) İyi zamanlar dilerim.

    YanıtlaSil
  4. N.Narda anlaşıldığımı hissetmek güzel:) Bekliyorum senin postunu...

    YanıtlaSil
  5. Offf ne olacak bu hayalin sonu:) Nasıl istiyorum anlatamam. Hatta altın günü bile yapabilirim o derece :)

    YanıtlaSil
  6. Nehir İda, koca bir hayal olarak kalmasın da bu dileğimiz...

    YanıtlaSil

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...